او می ‌خواست یک کارگاه فرشبافی راه بیندازد. سراغ پسرعموی پدرش رفت و از او ۲۰  هزار تومان قرض کرد و ۶۰ هزار تومان هم از بانک وام گرفت. سرمایه‌اش جمعا شد ۱۰۰ هزار تومان. وقتی این پول دستش آمد تازه به فکر افتاد که چه کاری انجام دهد. چه ایده جدیدی داشته باشد. ماه‌ ها به کار فکر کرد.

او شنیده بود آلمان مرکز تجارت فرش است. ویزا گرفت و به هامبورگ رفت و آنجا مستقر شد. به سالن‌ ها و انبارهای فرش آنجا سرزد و با سلیقه‌ ها آشنا شد. آنجا به او گفتند ثروتمندان برای خرید و فرش به سوئیس می ‌روند. ویزای ۱۵ روزه سوئیس گرفت و به ژنو رفت. عظیم زاده زبان سوئیسی هم نمی ‌دانست. در هتل با تاجری آشنا شد. تاجر ایده اصلی را به او داد. ایده تاجر بافت فرش گرد بود. در آن زمان در ایران فرش گرد بافته نمی شد.

عظیم زاده با گرفتن ایده به روستای خودشان رفت و ساختمانی اجاره کرد. شروع به بافتن فرش گرد کرد و چند نمونه که بیرون آمد سر و کله تاجران آلمانی پیدا شد و تاجران به اسفنجان آمدند. در اولین معامله به عظیم زاده ۶.۵ میلیون تومان نقد پرداختند و شش میلیون تومان هم چک دادند.

سرمایه عظیم زاده که ۱۰۰ هزار تومان بود و ۸۰ هزار تومانش قرض بود در کارخانه اجاره ‌ای این چنین سود کرده بود. صادراتش را به آلمان، ایتالیا، سوئیس، انگلیس، بلژیک و دیگر کشورها آغاز کرد.او برای الهام گرفتن، از موزه فرش در کشورهای مختلف بازدید کرد. از طرح ها عکس می گرفت و از تلفیق طرح ها ایده نو ایجاد می شد. در مدتی که کار کرده بود به سلیقه مشتریان شناخت پیدا کرده بود.

عظیم زاده اصول کارش را بر پایه احترام به مشتری بنا کرده بود. او می گوید پیش مشتری مانند سربازی که جلوی یک تیمسار خبردار می ایستد با احترام خواهم ایستاد. در کار اتکای او اول به خدا و دوم به ایده، تفکر، پشتکار و  ریسک پذیری خودش بوده و است. با سفر به کشورهای اروپایی ایده ساخت یک هتل به ذهنش خطور کرد. تمام مصالح این پروژه ساختمانی از خارج آمده است.

او ۲ بار برنده تندیس الماس بزرگ ‌ترین بیزینس‌من جهان شد و بزرگ ‌ترین صادرکننده فرش کشور انتخاب شده است. افتخارش یتیم نوازی است. جزء ۱۰۰ کارآفرین برتر ایران است. احد عظیم زاده اشتغالزایی را دوست دارد.